LA LLUM S'ESTA APAGANT - 1994

"Era un dia de sol, no hi havien núvols al cel. Feia calor, molta calor. Vaig ficar-me a l'aigua. Era salada, molt salada, però fresca i bona. Podia notar com els peixos jugaven pel mar, al voltant de les meves cames. Em feien pessigolles, moltes pessigolles. Notava les pedres i alguna que altra herba marina a les plantes dels meus peus. Poc a poc vaig ficar-me més endins. Començo a nedar i noto l'aigua com m'envolta. Em vol agafar, ficar-me en el seu interior. L'oceà em tapa les orelles, ja no respiro. Puc veure les bombolles que em surten de la boca. Lentament la llum es va apagant. Ja no veig res, tot és negre. Sento com s’enfonsa. Cada cop més avall, cada cop l'aigua és més freda, més peixos, més herbes. Ja toco fons, no veig res, només noto la caiguda. Ja no noto res, no sento les aletes dels peixos nedant, fa estona que tot és fosc. M'en vaig, me'n vaig poc a poc. Adéu, adéu-siau. Enrecorda't sempre de mi, sempre."

_Nika_

"Era un día de sol, no habían nubes en el cielo. Hacía calor, mucha calor. Me metí en el agua. Estaba salada, muy salada, pero fresca y buena. Podía notar como los peces jugaban por el mar, entre mis piernas. Me hacían cosquillas, muchas cosquillas. Notaba las piedras y alguna que otra hierba marina en la planta de mis pies. Poco a poco me metí más adentro. Empiezo a nadar y noto como el agua me envuelve. Me quiere coger, meterme en su interior. El océano me tapa las orejas, ya no respiro. Puedo ver las burbujas que me salen de la boca. Lentamente la luz se va apagando. Ya no veo nada, todo es negro. Siento como me hundo. Cada vez más abajo, cada vez el agua es más fría, más peces, más hiervas. Ya toco fondo, no veo nada, sólo noto la caída. Ya no noto nada, no siento las aletas de los peces nadando, hace rato que todo está oscuro. Me voy, me voy poco a poco. Adiós, adiós. Acuérdate siempre de mi, siempre."


Torna al índex d'escrits